یک صحنه ای را خلق کردم برای جلسه خواستگاری که از طرفم بپرسم، محال است جناب خواستگار در نگاه اول تشخیص دقیقی از منظور اصلی من بدست آورد:
تصور کنید یک روز از بیرون می آیید سمت خانه تان و متوجه می شوید که همسرتان در جلو درب خانه با یک آقایی صحبت می کند موقعی می رسید که همسرتان دارد به آن آقا لبخند می زند، از قضا به همسرتان هم گفتید که با آن آقا ارتباط نگیرد.
شما در این موقعیت چه برخوردی می کنید.
در نگاه اول طرف برداشت می کند که قصد من سنجش میزان و نحوه ی عصبانیت و دست بزن داشتن یا نداشتن اوست.
اما قصد اصلی من سنجش ذهنیت اوست اینکه ذهنش در برداشت اول به کدام سمت می رود، به سمت بی اعتمادی و شک کردن به همسرش یا نه. به عبارتی این سوال را برای میزان شکاکیت و به اصطلاح بددل بودن طرفم طراحی کردم، و آن لبخند را هم پیاز داغش کردم، گاهی هم ممکن است اشاره ای به لبخند نکنم.
اگر به صحنه دقت کنید فرض های مختلفی را می توان در نظر گرفت، که آن ارتباط از سمت همسر نباشد و اصلا ارتباطی از قبل نباشد، ممکن است خیلی تصادفی باشد یا از سمت آن آقا باشد، و آن لبخند هم لبخند خاصی نباشد و یا آن آقا قصد مزاحمتی داشته و یا آن برخورد تازه شروع شده باشد که همان دم هم همسر خانم از راه می رسد.
و لزوما خانم قصد سوئی نداشته باشد و چون داخل کوچه و خیابان است نخواسته باشد برخورد تندی با آن آقا بکند، ممکن است از او بترسد و اصلا بخاطر همین لبخندی بر لب گرفته تا با سیاست شرش را دفع کند.
هیچ کدام از این ها ممکن است به ذهن طرف نیاید اما یک تحلیلی برای من مهم است اینکه حداقل طرفم بگوید بسته به شناختی که از شخصیت همسرم دارم عکس العمل نشان خواهم داد.
چون وقتی به همسرت اعتماد داشته باشی همان اول قضاوت منفی در موردش نمی کنی.
