درمان شوپنهاور

 

 

در مقطع ارشدمان (رشته مشاوره) یک واحدی داشتیم به اسم مشاوره گروهی، استاد این واحد یکی از کتاب های یالوم را برای فهم بیشتر مشاوره گروهی در عمل، به ما معرفی کرد، آنرا کامل میخواندیم و یک جلسه تحلیلمان از کتاب و شخصیت هایش را می گفتیم.

 

آن کتاب خیلی برایم شیرین بود چون حالت روایت گونه داشت.

 

شخصیت های جلسه ی مشاوره گروهی در این داستان هر کدام متناسب با تیپ شخصیتشان ناخودآگاه یک نقشی را در گروه ایفا میکردند و ما آن نقش را حدس می زدیم و دلیلش را می‌گفتیم.

 

رهبر این جلسه مشاوره گروهی جولیوس بود که آخر سر بخاطر بیماری مرد و بجایش فیلیپ که عضو سخت گروه بود (نمی شد با یک من عسل قورتش داد) و در ابتدا یک مقاومت شدیدی در مقابل شیوه ی جولیوس داشت جایگزینش می شود. 

 

فیلیپ اعتقاد به مشاوره ی فلسفی داشت و شوپنهاور را خیلی قبول داشت. اما شیوه ی جولیوس و در گروه بودن و ارتباط با اعضای گروه باعث درمانش شد.

 

کتاب برایم حس قشنگی داشت. با گفتگوی اعضا پیش می رفت. من به هر کدام از اعضا محبت پیدا کرده بودم.

 

در صفحه ی پایان کتاب  در کنار صندلی به ارث رسیده جولیوس برای فیلیپ که می‌خواست اولین جلسه ی مشاوره ی گروهی‌ش را شروع کند نوشتم جای جولیوس خالی، کاش زنده بود... چقدر جای خالیش در گروه احساس می شود...

 

بغض منم همراه با اعضای گروه در داستان ترکید...

 

 

اسم کتاب درمان شوپنهاور است از اروین یالوم ترجمه ی کیومرث پارسا.

 

 

 

من در آغاز نوشتن دوست داشتم همچین کتاب هایی بنویسم یعنی جلسات مشاوره ای (فردی یا گروهی) خلق کنم و شخصیت سازی کنم.

 

به نظرم کار قشنگی است برای مشاوران و روانشناسانی که علاقه به نوشتن دارند، البته که باید بیس علمی و تجربی شان هم قوی باشد تا کتابی غنی نوشته شود. 

 

 

یک کتابی هم امروز در کتابراه برایم اسمش ارسال شد که به نظرم جالب آمد. از زبان یک درمانگر است که جلسات مشاوره ایش را با مراجعانش با تغییر اسامی واقعی شان به صورت روایت بیان میکند.

 

مقداری از آن را خواندم دوست داشتم، جذابیتی که دارد خودافشایی مشاور است که از زندگی شخصی خودش هم می‌گوید. 

 

اسم کتاب هست: بهتره با یکی حرف بزنی از لوری گاتلیب ترجمه ی مریم ترابی نیا.