گوش کردن فعال

 

گاهی باید گفتگو کرد تا به طرف صحبتت بفهمانی برایش ارزش قائلی.

 

امشب گفتمان طولانی داشتم با کسی که حرف نزدن را بی احترامی به خود تلقی می کرد. 

 

بعضی آدم ها اگر حرف نزنند می میرند، برای این ها باید گوش بود، شاید کل حرف زدن تو فقط پاسخ های کوتاهی باشد در حد بله، درست است، خب، آهان و... و یا حتی سرتکان دادن و ارتباط چشمی برقرار کردن، اما با همین گوش کردن نیاز او را برطرف کردی.  

 

این گوش کردن یک مهارت اساسی در مشاوره است. یعنی مشاور در جلسه ی مشاوره اش باید سراپا گوش باشد و مراجع هم متوجه این می شود که مشاور در جلسه حضور کامل دارد یا نه، که از طریق گوش کردن فعال و صحیح محقق می شود. 

 

یک سری مهارت های دیگر هم هستند که پایه و اساس اند در مشاوره. 

 

یک کتابی هست از گلدارد با ترجمه سیمین حسینیان که مهارت های خُرد مشاوره را آموزش می دهد. مهارت هایی مثل انعکاس احساس، انعکاس محتوا و... 

 

من از بعضی از این مهارت ها در ارتباطات عادی هم گاهی استفاده میکنم. 

 

گاهی هم از آن مهارت ها سوءاستفاده میکنم 😆😉، بگذارید از یک تجربه ی جالب بگویم، یک مورد ازدواجی بود که بعد اینکه با خانواده به خانه مان آمدند، یک مدت تلفنی با هم در حال آشنایی بیشتر بودیم، در یک گفتمانی که به صورت پیام بود من فقط با گوش کردن فعال و انعکاس احساس متوجه شدم طرفم یک مورد و تجربه ای خاص دارد که برای من خیلی اهمیت داشت و باعث شد تا در تصمیم من خیلی تاثیر بگذارد. 

و در حالت عادی شاید هیچ وقت به صورت مستقیم آن اطلاعات را از طرفم، از سر منطق اشتباه دریافت نمی کردم. 

 

 

اما وقتی بحثش پیش آمد و من متوجه شدم طرفم می‌خواهد دردودل کند و از چیزی رنجشی دارد، با مهارت های مشاوره ای و انعکاس احساس فضای سنگین نتوانستن و بر زبان نیامدن آن رنجش را برداشتم و خیلی راحت آن تجربه مطرح شد.

 

البته که آن زمان که گوش می کردم و با تمام وجود در پای آن غم و رنج با طرفم حضور داشتم اصلا به این توجه نداشتم که در چه موقعیتی هستم، منظورم این است که چه در آغاز چه اوسط چه پایان، هدفم بیرون کشیدن حرف از طرفم نبود بلکه فقط برطرف شدن رنج و کمک به وی بود کمکی در سطح خودم یک گوش کردن ساده و برداشتن بار سنگین از روی دلی که غم نگفتنش آزرده اش ساخته بود. 

 

هر چند این تجربه ی گوش کردن به صورت نوشتاری بود و به صورت شفاهی و حضوری گوش کردن کامل تر است اما در حد خود مفید و کمک کننده بود. از قضا ممکن است آن تجربه ی خاص، به طور شفاهی هیچ وقت گفته نشود به دلایلی مثل خجالت یا پیش نیامدن موقعیت و... 

 

در ارتباطات با افراد تجارب گوش کردن های نوشتاری دیگری هم داشتم که خیلی حرف های مهمی در آن زده شده که در حالت حضوری شاید هیچ وقت مطرح نشود. 

 

گوش کردن فعالانه نوعی احترام به طرف مقابل است.

 

گوش کردن صبر گوش کننده را بالا می برد.

 

من یک رفیقی دارم همان رفیقی که با او جلسات مفیدی در قدیم داشتیم.

عادت بسیار نیکی دارد، اصلا بین حرفت نمی پرد یک پاراگراف، یک صفحه برایش حرف بزن ادبش به او اجازه نمی دهد وسط حرفت بیاید.

من او را مودب و باقدرت می دانم. 

 

گوش کردن تو را مودب نشان می‌دهد.

 

حال که درباره ی گوش کردن فعالانه نوشتم، می‌خواهم در ارتباطاتم بیشتر گوش بدهم، بیشتر احترام بگذارم. و صبورتر و مودب تر باشم.