چرت و پرت نویسی های دوست داشتنی
چرت و پرت نویسی های دوست داشتنی یعنی هر چه که آزادانه می نویسم و ظاهرا به درد انتشار نمیخورند ولی برایم دوست داشتنی اند.
من به شدت آدم کمال‌گرایی بودم که ذره بین دقت و حساسیتم کارها را ناتمام می‌گذاشت و با کمبود زمان مواجه می شدم. اما از موقعیکه در مسیر نوشتن قرار گرفتم، خداروشکر در این زمینه کمال‌گرایی ندارم. استرس و ترس از قضاوت شدن را کنار گذاشتم. نگاه مثبتی دارم به نوشته هایم حتی به چرت و پرت نویسی های در خلوتم.
در هزار کلمه نویسی (یک تمرین آزادنویسی روزانه) هر چه را که بنویسم برایم عزیز است. هیچ وقت حس بدی به هیچ یک از کلماتش نداشته ام.
خوب است برای مقابله با حس کمال‌گرایی تند تند مطلب انتشار دهیم حتی از همان ها که خیال می کنیم چرت و پرت است، از کجا معلوم شاید از دید دیگران چرت و پرت نباشد.
جطور حس خوبی به نوشته هایمان داشته باشیم؟
-این نوشته های من است از ذهن من است مخصوص من است حتی چرت و پرت باشد از درون من است چرا حس خوبی به آنها نداشته باشم؟
_هر چه نباشد همین نوشته های آزادانه، ذهنم را آزاد می‌کند، آرام می‌کند. چرا به چیزی که خاصیت درمانگری برایم دارد حس خوبی نداشته باشم؟
_همین چرت و پرت نویسی هاست که قلمم را ورزیده تر می‌کند چرا به محتوای تمرین هایم حس خوبی نداشته باشم؟
_از قبل همین چرت نویسی های مداوم است که می توانم نویسنده شوم، چرا به این ابزار و وسیله ی رسیدن به هدف احساسات منفی مثل استرس و تنفر داشته باشم؟
هر کلمه اش گامی است به سوی بهترنویسی.
_همین بلغورنویسی های روزانه است که گاهی از سمتشان ایده باران می شوم، چرا به عنوان سپاسگزاری از آنها دوستشان نداشته باشم؟
_خوب است به نوشته هایمان موجودیت بدهیم به آنها به عنوان یک موجود زنده بنگریم و به آنها احترام بگذاریم حتی به پِرت ترین و پَرت ترین واژها مثل ناسزاها.
