پاسخ:
چرا
به مشکل و مانع زیاد برمی خورم بعضی موانع بیرونی بعضی ها درونی. بیرونی ها کمتر
است بیشتر مشکلات و تداخل های من درونی است. مشکلاتی مثل بی نطمی گاهی بی انگیزگی،
کسالت و بی حوصلگی، پرخوابی، اتلاف وقت های زیاد، تلوزیون دیدن رو یک مانع درونی
می دونم نه بیرونی که در ساعات ناهار یا شام قبل و بعدش گرفتارش می شم گاها، یک
مانع دیگر چسبندگی به تخت خواب بعد خواب است که باید فکری اساسی برایش بکنم من هر
روز با بعضی از این موانع و مشکلات دست و پنجه نرم می کنم مسائل دیگری هم هست که
شخصی است و نمی توانم بگویم. اما همه ی تلاشم این است که به برنامه ی روزانه ام
عمل کنم از لحاظ حجم کارها طوری است که در یک روز می توانم تمرین های نوشتنی را که
برای خودم جزء عادات روزانه قرار دادم انجام دهم منظورم این است که برنامه ای
مازاد بر توانم نچیدم.
در
روزی که برنامه ی غیر منتظره ای پیش آید و زمان کمی داشته باشم سعیم این است که به
همه ی تمرین ها در حجم کوچکتری عمل کنم مثلا مقدار رونویسی را کمتر از روزهای قبل
انجام دهم ولی یکی از این تمرین ها که وبلاگ نویسی روزانه است را در صدر برنامه
هام قرار دادم یعنی اولویت اول را برایم دارد و سعیم این است تحت هیچ شرایطی کنارش
نگذارم حتی اگر تمرین های دیگر را در یک روز یا چند روز انجام ندهم نیتم این است
که وبلاگ نویسی را ترک نکنم.
امتحانات
یک روند طبیعی است که خواه ناخواه زمان را نسبت به قبل محدودتر می کند، در دوره ی
امتحانات طبیعتا نمی شود مثل قبل آزادانه تر نوشت. من با شناختی که از خودم دارم
اگر جای شما بودم با کمبود زمان مواجه می شدم و مجبور بودم برنامه ای جدید متناسب
با ایام امتحانات برای نویسندگی بچینم، البته که وبلاگ نویسی روزانه را حذف نمی
کردم و سوژه هایی متناسب احوالاتم و مناسبات با امتحانات می نوشتم از سالن مطالعه
ی خوابگاه از خرخون های کلاس، از بدوبیراه گفتن به اساتید و دبیرها، سخت گیری ها و
سهل گیرهای امتحانات، از شب های امتحان، اصلا از خود کتاب های درسی که بعضی هاشان
را در شان محصلین نمی دیدم و شروع می کردم نقادی کردن از نویسنده و یک پست در طبقه
ی نقد می نوشتم، از تنبلی هایم برای امتحان، از شور و شوقم نسبت به بعضی اساتید یا
بعضی کتبِ غنی امتحان که از خواندنشان لذت می بردم، اصلا یک پاراگراف از متن کتاب
امتحان را که خیلی قبولش داشتم و به دلم نشسته بود در وبلاگ میگذاشتم و در موردش بیشتر می گفتم یا یک
پاراگراف دیگر را از زاویه ی دیدی دیگر می نوشتم هم درس می خواندم و آن پاراگراف را عمیقتر فهمیده بودم هم پست وبلاگ را
نوشته بودم.
یا حالا از
سوژه های کرونایی و امتحان مجازی و ...
اگر
من جای شما بودم و برنامه ی امتحاناتم را مانعی برای نوشتن می دیدم چه از لحاظ زمان
چه از لحاظ مشغولیت ذهنی. برای کمبود زمان نمی توانستم زودتر از خوابم بلند
شوم سحرخیزی کنم تا در آن یک دو ساعت
زودتر بیدار شدن تمرین های نویسندگی را انجام بدهم چون خودم را می شناسم بیدار نمی
شوم اما کسی را سراغ دارم که بخاطر بچه داری (دوساله ی شیطون) و خانه داری و شوهر
داری و همزمان معلمی و همزمان دانشجوی ارشد بودن سحر از خواب نازش بلند می شود تا
به درس های دانشگاهش برسد. و همچنین در ایام دانشگاه معدل الف رشته ای همزمان مادر
و همسر بود.
البته
نکته ای هم هست نمی دانم تجربه کردی یا نه در ایام امتحانات میل به کارهای دیگر
غیر از درس خواندن (مفید یا بیهوده) بیشتر می شود جهت فرار از درس. اگر همچین
موردی باشد با حذف آن فرارها و نابجاها وقت ذخیره می شود.
من
اگر جای شما بودم جلسات خواندنم را زمان بندی می کردم مثلا من آن موقع ها با 45
دقیقه یا یک ساعت خوب می خواندم و بعد آن 15 دقیقه ای استراحت می کردم. و در زمان
های استراحت می توان تمرین نویسندگی کرد مثلا رونویسی، آزادگویی یا پیاده روی توی
اتاق. خیلی از تمرین های نوشتن زمان زیادی هم نمی گیرد.
از
لحاظ مشغولیت ذهنی هم شاید خوب نتوانم راهنمایی تان کنم چون خودم مشغولیت که پیدا
می کنم به سختی تمرکز می کنم اما بحث انگیزه در نوشتن کمکم می کند. همان مشغولیت
خودش می تواند سوژه ی نوشتن شود.
ببخشید یه سوال. بین نوشتن برای وبلاگ و ادامه دادن تمارین نوشتن از لحاظ برنامه ای مشکلی ندارین؟ چند وقتیه به خاطر نزدیک شدن موعد امتحانات حسابی برنامه هام ریخته بهم. ممنون میشم یه راه حل پیشنهاد بدین.^_^